[nextpage title=”Opracowanie materiałów szkoleniowych”]
Podejmowanie decyzji o działaniach, ćwiczeniach, symulacjach czy odgrywaniu ról wymaga rozważenia różnych czynników. Musisz zdecydować o treści szkolenia, kolejności i najlepszym sposobie wdrożenia metody w całym procesie uczenia się. Zastanów się, czy pasuje ono do potrzeb i osobowości uczestników, jaki ma wpływ na Twoje cele uczenia się i o tym, czy dobrze czujesz się korzystając z tej metody.
Pod koniec tego modułu będziesz wiedział:
- Jakie czynniki wpływają na użyteczną metodologię
- Co to jest symulacja
- Jaka jest struktura symulacji
- Jak zaprojektować symulację
- Jak stosować przydatne wskazówki dotyczące symulacji i ćwiczeń w swoich szkoleniach.
[nextpage title=”Czynniki przyczyniające się do skutecznego lub nieskutecznego stosowania metodologii”]
| Skuteczne | Nieskuteczne |
| Jasne zastosowanie metodologii w życiu uczestników | Program to standardowy „pakiet szkoleniowy” |
| Jasny związek z potrzebami uczestników | Wybrane metody nie były odpowiednie dla grupy docelowej |
| Jasne cele | Zadania były za łatwe lub zbyt trudne, a uczestnicy nie byli zainteresowani lub byli sfrustrowani |
| Zaangażowanie uczestników | Czas nie został efektywnie wykorzystany |
| Spersonalizowana nauka | Środowisko nie było przystosowane do nauki |
| Uczestnicy są świadomi swoich wartości | Cele nie są jasno sprecyzowane |
| Uczestnicy są wykorzystani jako zasoby | Uczestnicy nie rozumieją instrukcji dotyczących ćwiczeń |
| Uczenie się oparte jest na współpracy, uczestnicy uczą się od siebie nawzajem | Uczestnicy nie dostrzegają znaczenia doświadczenia |
| Sesje naprzemienne; Raz teoria, raz praktyka | Tożsamość uczestników jest zagrożona |
| Prowadzący jest dobrze przygotowany i dobrze stosuje wybraną metodę | Prowadzący niechętnie przedstawia metodę |
| Prowadzący zna swoją grupę i nawiązuje z nią kontakt | Prowadzącemu nie zależy na wyniku szkolenia |
| Prowadzący może zmienić styl i program szkolenia w zależności od reakcji uczniów | Prowadzący ma z góry wyobrażenie na temat nauki i metody |
| Prowadzący zastanawia się nad procesem na meta-poziomie | Prowadzący zbytnio skupia się na materiale, kosztem uczestników |
| Przyjemna atmosfera polegająca na ciągłym odkrywaniu siebie | Prowadzący nie jest w stanie zrównoważyć indywidualnych potrzeb z potrzebami grupy |
| Przyjemne doświadczenie | Prowadzący nie podszedł do metody w szerszym kontekście uczenia się |
[nextpage title=”Symulacje w szkoleniach międzykulturowych”]
Symulacje w szkoleniach międzykulturowych działają na następującej zasadzie: uczący się uczą się poprzez wgląd, obserwację i własne doświadczenie, a uczenie się odbywa się poprzez różne role i perspektywy: rola oceniającego, obserwatora, uczestnika i osoby.
Podstawowa struktura symulacji zazwyczaj zawiera:
- scenariusz,
- warunki,
- konkretne zadanie lub cel(e) do osiągnięcia,
- zasady współdziałania zainteresowanych stron,
- role uczestników (skrypty),
- zasoby.
Możliwe cele do rozważenia przy wyborze symulacji i ćwiczeń:
- tworzenie świadomości własnego pochodzenia kulturowego,
- wzbudzanie ciekawości na temat innych kultur,
- zdobywanie wiedzy na temat innych kultur,
- zdobywanie podstawowej wiedzy na temat socjalizacji i struktur,
- zwiększenie empatii do innych kultur,
- zwiększenie umiejętności percepcji i wrażliwości na różnice oraz podobieństwa kulturowe
- zwiększenie stopnia adaptacji dla różnic kulturowych,
- uznawanie i docenianie różnych norm kulturowych (własnych i kraju docelowego),
- zwiększenie gotowości do rozwiązywania konfliktów,
- zwiększenie skłonności do postrzegania własnych uprzedzeń,
- zwiększenie zdolności komunikowania się w różnych kulturach,
- Większa wrażliwość na nieporozumienia międzykulturowe,
- Zwiększanie swojej samooceny,
- Rozpoznawanie własnych lęków i słabości.
[nextpage title=”Tworzenie symulacji”]
Zamiar
Opracowując pomysł na symulację lub ćwiczenie mające na celu zwiększenie kompetencji w kontekście międzykulturowym, należy wykonać następujące kroki:
- zdecydować, czy będzie to symulacja dwustronna (dwie strony) czy wielostronna (kilka stron),
- opisać realistyczny scenariusz, jako sytuację międzykulturową,
- opisać pozycję wyjściową poszczególnych stron i tło sytuacji,
- określić, czy scenariusz dotyczy treści, wartości, struktury, relacji czy zainteresowań.
- opisać orientacje kulturowe, wymiary kulturowe i standardy kulturowe poszczególnych stron,
- rozważyć wymagane ramy czasowe,
- określić, na co prowadzący powinien zwrócić szczególną uwagę,
- zdefiniować pytania, podsumować i dopasować je do wyników symulacji.
Wdrażanie symulacji
Symulacja może składać się z następujących faz, które mogą się różnić w zależności od rodzaju lub długości symulacji:
- Faza: Wprowadzenie uczestników do scenariusza, zadania i metody,
- Faza: Podział grupy na małe grupy, które mają reprezentować kultury, określone w skryptach kulturowych,
- Faza: Uczestnicy uczą się i ćwiczą swoje skrypty kulturowe oraz opracowują strategię/podejście do gry,
- Faza: Podczas symulacji uczestnicy współdziałają w zależności od swoich ról,
- Faza: Podsumowanie. Uczestnicy oceniają i omawiają proces symulacji oraz wymieniają się swoimi doświadczeniami.
Podsumowanie
Podsumowanie służy do refleksji nad odczuciami i doświadczeniami, powstałymi w wyniku ćwiczenia. Umożliwia ono komunikację międzykulturową.
Pytania zadawane w podsumowaniu zależą od przedmiotu ćwiczenia. Powinny one pozwalać uczestnikom na uzyskanie własnych efektów uczenia się, które mogą odbiegać od intencji trenera.
Oto kilka przykładów pytań z symulacji międzykulturowej:
Opinia 1: Inne kultury:
- Czego dowiedziałeś się o innych kulturach?
- Czy odrywanie roli sprawiło Ci jakąś trudność?
- Jak czułeś się w tej roli?
- W jakim stopniu jesteś w stanie zrozumieć inne kultury?
Opinia 2: Doświadczanie konfliktów
- Jak doszło do konfliktu?
- Jak można było uniknąć konfliktu?
- Jak poradzono sobie z konfliktem?
- Czy można przenieść te doświadczenie na inne kultury?
- Jeśli tak, jakie są tego konsekwencje?
[nextpage title=”Lista kontrolna zadań prowadzącego w symulacji i ćwiczeniach”]
- Pomoc uczestnikom w zdobywaniu wiedzy o sobie, swoich zwyczajowych zachowaniach i postawach.
- Inicjowanie doświadczenia poprzez wybór symulacji, odgrywanie ról i ćwiczeń odpowiednich do osiągnięcia celu nauki.
- Stałe obserwowanie i postrzeganie procesu grupowego. Prowadzący musi zrozumieć, że wszelkie zachowania i reakcje uczestników są dopuszczalne i możliwe do zaakceptowania. To uczestnicy określają swój poziom zaangażowania i intensywność doświadczenia.
- Umożliwienie samostanowienia przez uczestników, nawet gdy uczestnicy wykazują wątpliwości, rezygnację lub odmowę podczas uczestnictwa w ćwiczeniu. Te reakcje są również pomocne w ilustrowaniu zachowań kulturowych.
- Ożywienie i zachęcenie uczestników do chęci uczestnictwa w ćwiczeniach.
- Ewentualne włączenie się do ćwiczenia jako obserwator uczestników. Prowadzący powinien bardzo ostrożnie zdecydować, czy to zrobić, w zależności od sytuacji, celu i uczestników.
- Analiza międzykulturowych elementów procesu uczenia się i pomoc uczestnikom w wyciąganiu wniosków.
Najnowsze komentarze